Hoihoi!

Hier weer een berichtje vanuit Port Elizabeth, genoeg te vertellen na twee dagen! Samen met Carlijn heb ik gister en vandaag meegelopen bij het project Mission Vale. Dit project is opgestart inéén van de armste townships in Afrika.

Gisterochtend hebben we twee klassen bezocht waar de kinderen les krijgen. Dit was erg schokkend en uiteindelijk zijn we na een uur weggegaan uit de klas omdat het voor ons té heftig was wat daar allemaal gebeurde. We zagen dat de kinderen geknepen werden door de docent, kinderen schoppen en slaan elkaar voortdurend, kinderen dreigen met scharen naar elkaar, lijmen elkaars nek helemaal onder met potjes lijm en de druppel was dat drie kinderen voor straf bij het schoolbord moesten gaan staan en zo ongeveer met hun handen in onze tas zaten. We besloten om toen maar naar een andere klas te gaan. Gelukkig verliep het in deze klas iets beter en gehoorzaamden de kinderen beter.

's Middags zijn we gaan helpen bij de voedselbank. We hebben pakketjes eten gemaakt wat de mensen in het township 1x per week op mogen halen voor het hele gezin. In dit pakketje zit een zak meel, een zak suiker, een blik bonen, een blikje vis, vijf theezakjes en een stukje zeep. Het was erg dankbaar om dit te doen. De mensen waren erg blij dat we kwamen helpen en zij vonden dat wij 'als Nederlanders' wel erg snel werkten, hahaha! Vervolgens hebben we gekeken hoe er een groot aantal schoenen werd uitgedeeld aan de kinderen en hoe blij de kinderen waren met deze schoentjes. Veel kinderen stopten ze onder hun trui en gingen rechtstreeks naar hun huis.

Vandaag zijn we meegelopen met drie zusters die de township in gingen om zieke mensen te gaan verzorgen. Alleen het lopen door de township was al erg heftig. Zoveel armoede, dat kun je je echt niet voorstellen. Carlijn en ik moesten erg wennen aan het tempo waarop de mensen daar lopen. Steeds waren we al een heel stuk vooruit en beseften we ons dat de drie zusters een heel stuk achter ons liepen. Na een tijdje wenden we eraan en hebben we lekker op z'n Afrikaans door de township gelopen. De bezoekjes bij de zieke mensen waren erg indrukwekkend. Normaal gesproken zie je de golfplatenhuisjes alleen van de buitenkant, maar wij hebben nu daar binnen gezeten. Het is erg vies en het stinkt er heeel erg! Ongelofelijk dat dit voor deze mensen hun thuis is. Daarna hebben we in de apotheek nog meegeholpen met het inpakken van medicijnen.

's Middags zijn we gaan helpen bij de clothing room. Hier hebben we allerlei shirtjes op leeftijd gesorteerd voor de kinderen in de township, die om de zoveel tijd uitgedeeld worden. Nog wel iets grappigs om te vertellen: we kwamen de clothing room binnen en vertelden dat we ze kwamen helpen met het sorteren van de kleding. De vrouw vroeg ons iets en wij dachten dat ze bedoelde of we nog wilden lunchen. We vertelden haar dat we ons eten al op hadden, maar toen bleek dat we haar verkeerd verstaan hadden. Ze bedoelde dat zij nu lunchtijd had, wat dus betekende dat ze niet van plan was om ons uit te leggen wat de bedoeling was. We konden dus gaan zitten wachten tot hun lunchtijd voorbij was. Hahaha dat kennen wij als Nederlanders echt niet! Vlak voordat we naar huis gingen, werd er opnieuw voedsel uitgedeeld aan de mensen. We zagen de mensen vechten in de rij om wie wanneer aan de beurt is. Echt heel erg!

Nu zit ik erg moe op de bank in de woonkamer, helemaal gesloopt van alle indrukken van de afgelopen twee dagen. Maar het is erg goed om dit eens te zien, want het is toch echt reality! De mensen waarderen het heel erg dat wij hen willen helpen en open staan voor hun cultuur.

Tot mijn volgende verslagje!

Liefs, Inge